Green Spain

Wat je oogst is wat je zaait

Iets waar je echt over gaat nadenken...

Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle
klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te
laten. Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze
klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat
ze achter iedere naam iets moesten schrijven.
De opdracht duurde het gehele lesuur. En aan het einde van de les moest de
opdracht ingeleverd worden bij de lerares.

In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per
leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad.
Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun
lijst. Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. 'Is dat
echt zo?', kon je horen fluisteren, 'Ik wist niet dat ik voor iemand anders
waarde had!' en 'Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden', waren de
over het algemeen gehoorde commentaren.


Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de
leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover
gesproken hadden, maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had
zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen.


Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een
oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging.
De kerk was overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van
hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen
hem zijn laatste eer.


De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem.
Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: 'Bent u
Marks wiskunde lerares?' Zij knikte bedroeft en zei zachtjes; 'ja'. Toen zei hij; 'Mark heeft zeer vaak over u gesproken'.


Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Marks
vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Marks
ouders waren blij haar te zien en spraken haar aan. 'We willen u iets laten
zien', zei Marks vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. 'Dit
vonden we toen we door Marks spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was
en we dachten dat u het zou herkennen'.


Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar
geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer
dichtgevouwen was. De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad
was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn
medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had.'Wij willen
u hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft', zei Marks moeder.
'Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd.'


Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares.
Charlie lachte een beetje en bekende: 'Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt
in de bovenste lade van mijn bureau'.
Heleen, de vrouw van Joost, zei: ' Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst
in ons trouwalbum wilde plakken'.
Ik heb mijn lijst ook nog zei Marylin. 'Ik heb hem in mijn dagboek
geplakt'.
Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde
haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen. Helemaal bijeen
geplakt en duidelijk veel gebruikt. 'Ik neem hem overal mee naar toe' zei
Vicky en voegde er aan toe 'Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en
onder handbereik'.
De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan
zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien.


In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven
eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo
belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn,
zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te
laat is.
Je kunt het op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door deze
boodschap naar hen te sturen. Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige
mogelijkheid laten gaan om iets moois en goeds te doen voor deze mensen.


Als je deze brief ontvangt dan is het daarom, omdat de afzender om je geeft
en aan je gedacht heeft. Het betekent dus dat er tenminste één persoon is
voor wie je iets betekent.
Wanneer je te druk bent of het te druk hebt om een paar minuten op te
offeren om iemand dit bericht te sturen dan is dit mogelijk en hopelijk de
eerste keer, dat je niets gedaan hebt om een ander te bemoedigen.


Denk hierom:
.

The Peace Of Wild Things

When despair grows in me
and I wake in the middle of the night at the least sound
in fear of what my life and my children's lives may be,
I go and lie down where the wood drake
rests in his beauty on the water, and the great heron feeds.
I come into the peace of wild things
who do not tax their lives with forethought
of grief. I come into the presence of still water.
And I feel above me the day-blind stars
waiting for their light. For a time
I rest in the grace of the world, and am free

Wendell Berry

Heartbeats Music

Zieners zijn blind

´In de loop der millennia wordt van de ziener steeds weer gezegd dat hij een ziener is omdat hij blind is. Blindheid versterkt de gave der profetie. Je een overeenkomstige situatie met een van de overige zintuigen voorstellen is onmogelijk. Het zou absurd zijn om te zeggen dat een gourmet niet kan proeven dat, dat een wijnkennier geen reukvermogen heeft of dat een luisteraar doof zou zijn. Maar: zieners zijn blind.
Zoals we hebben gezien was Homerus, de blinde bard, een man die luisterde. Dat is de reden waarom hij gezegend was met een scherpe blik en Odysseus, de ´oogmens´, kon beschrijven alsof hij met de ogen zijn held kon zien. Ongetwijfeld is dat dan ook wat hij deed: door hem in in hem werd hij ziende.´

Uit: Joachim-Ernst Berendt: Ons derde oor - Luisteren naar de wereld

Bob Dylan - Blind Willie Mc Tell

Zieners zijn blind 1

Rust en meditatie in Noord-Spanje